نوع تهیه نوشیدنی نقش مهمی در عملکرد و غلظت دم کردن دارد. سه گروه عمده از روش های استخراج را می توان جمع آوری کرد: روش های جوشانده، قهوه استارباکس شیشه ای ، قهوه ترک، قهوه پرکولاتور، و قهوه خلاء. روش های تزریق، مانند قهوه فیلتر و قهوه ناپلتانا، روش‌های فشار، که شامل قهوه پلانجر، موکا و قهوه اسپرسو است.
روش اول بازده استخراج محدودی دارد، زیرا با افزایش غلظت دم، سرعت آن کاهش می‌یابد، اگرچه دماهای بالاتر به نفع بازده و نرخ استخراج است.
در مورد روش‌های تزریق، استخراج بسیار مؤثرتری از مواد محلول در آب، مانند مواد معدنی، مشاهده می‌شود، زیرا زمان تماس کوتاهی با هر حجم اولیه مایع تمیز انجام می‌شود.
در نهایت، روش های اخیر، با قرار گرفتن در معرض فشارهای بالاتر در طول استخراج، منجر به دم کردن خواص شیمیایی متمایز و در نتیجه حسی می شوند.
سنجش کل جامدات محلول یک پارامتر رایج است که در قهوه بو داده ارزیابی می شود، که مقدار موادی را که به طور بالقوه در طول آماده سازی نوشیدنی استخراج می شود و در نتیجه به خواص حسی آن، مانند بدن، طعم و عطر کمک می کند، تخمین می زند.
با دانستن اینکه TTS در قهوه نشان دهنده مقدار متوسط 30 درصد است، معمولاً در روبوستا بیشتر است، و محتوای کل مواد معدنی مربوط به 15 درصد موارد قبلی است، قابلیت استخراج مواد معدنی بالا در دم کرده قابل پیش بینی است.
با این وجود، همه عناصر رفتار استخراجی یکسانی ندارند. به عنوان مثال، K بلافاصله به دم کرده منتقل می شود، با این حال فقط نیمی از سدیم و منگنز در شرایط دم کردن یکسان این کار را انجام می دهند، که مطابق با اظهارات فوق برای قهوه محلول است.
